Dit is iets wat ik mij serieus afvraag. Want, kun je in een onzekere tijd als deze, waarin iedereen wel zorgen heeft, wel zeggen dat het goed met je gaat? Bij iedereen is er toch wel een reden voor zorgen? Financieel of emotioneel. Maar als ik bij mijzelf nadenk hoe ik het ervaar en hoe het nu met mij zelf gaat herken ik me daar niet echt in. Om eerlijk te zijn gaat het nu best goed! Of misschien wel beter dan een paar weken terug. Niet dat het toen zo slecht ging, maar je kent vast wel dat het gras bij de buren altijd groener is. Nu realiseer ik me in deze tijd dat er niks mis met mijn eigen gras is en dat het misschien juist groener is dan dat van de buren. Oké, ik zit wel volledig thuis, alleen. Maar ik krijg nog wel maandelijks mijn salaris, ik kan goed alleen zijn, heb geen gezondheidsklachten, voor zover ik weet is mijn familie gezond. Als ik naar mijn persoonlijke leven kijk heb ik geen reden om me ergens zorgen over te maken of om te klagen dat het nu best zwaar is allemaal. En eerlijk gezegd ben ik daar best dankbaar voor en blij mee. Want het kan zo snel anders zijn zie je nu. Dus ik geniet nu volop van m’n vrije dagen. Met in m’n achterhoofd denkend aan de hardwerkende mensen.
Maar aan de andere kant denk ik dan gelijk weer: Kan dat wel? Mag ik wel blij zijn en ‘profiteren’ van de vele vrije dagen. Ik voel me soms best bezwaard om te zeggen dat het nu best goed gaat terwijl een ander ligt te vechten voor zijn leven of dag en nacht staat te vechten voor het leven van een ander.
Als ik op het nieuws hoor over bedrijven die failliet zijn of dreigen te gaan, dagelijks een update hoor over nieuwe patiënten en sterfgevallen per dag.
Of als ik een arts in de documentaire Levenslucht hoor vertellen dat er steeds nieuwe patiënten komen en dat hij bang is om straks patiënten de deur te moeten wijzen omdat er geen plek meer is. Of als een arts niet weet wanneer zijn eerstvolgende vrije dag is. Juni? Juli?
Of als ik een moeder hoor zeggen dat ze het soms te veel vind en geeneens meer tijd voor zichzelf heeft.
Al die verschillende heftige verhalen raken me wel. En dan word ik nog stiller in mijn toch al stille huis en schaam ik me er bijna voor dat ik nu zorgeloos op de bank zit terwijl de wereld om ons heen in brand staat. Want ik wil er alles behalve nonchalant in staan.
Samen met een aantal collega’s heb ik wel een paar dagdelen bij verschillende Albert Heijn filialen geholpen met extra schoonmaken en bij de ingang mensen gewezen op het verplicht gebruik van een winkelwagentje. Op een paar eigenwijze mensen na ‘hoezo moet ik een kar?’ ‘Ik heb maar één product nodig’ luisterden de meeste mensen best goed. En de andere verbaasde mensen heb ik maar vriendelijk uitgelegd wat er aan de hand is in de wereld.
Het extra werk is nu niet meer nodig maar ondanks dat het niet m’n hobby was, was ik wel blij dat ik in ieder geval iets kon doen.
https://www.npostart.nl/levenslucht-een-week-op-de-ic-tijdens-corona/01-04-2020/BV_101398849
Als ik die verhalen hoor en zie dan huil ik in m’n hart met die mensen mee. Ik wil met liefde tegen zo’n IC-verpleegkundige zeggen: Ga maar naar huis, ik neem je werk wel over. Het is best oneerlijk verdeeld allemaal. Ik wil zeggen dat ik je begrijp. Dat ik weet hoe je je voelt. Maar dit is voor iemand die er niet mee te maken heeft amper voor te stellen.
Ik realiseer me natuurlijk wel dat de kans dat het ook bij mij, of een geliefde van mij overkomt gewoon aanwezig is.
Alleen laat ik mijn leven niet beïnvloeden door eventuele angst. En maak ik me geen zorgen over de dag van morgen (Mattheus 6:34). Ik kies er voor om mijn ogen en hart naar boven op Jezus gericht te houden en vraag Hem dagelijks om kracht en wijsheid voor mezelf maar eigenlijk vooral voor alle betrokkenen om hier door heen te komen.
Dat betekent niet dat ik alles begrijp waarom dit gebeurd, want dat is onmogelijk, maar ik ervaar wel een diepe rust en vrede over de toekomst. Wat er ook gebeurd en hoe het ook zal gaan, Hij is er bij.
Hoe ervaar jij dit alles?
Liefs,
Charlotte
