Ik scrol door mijn Instagram en zie verschillende foto’s van vrouwen met kinderen en vraag me diep van binnen af, zal ik ooit ook zo’n foto kunnen posten?
Ik kijk op de website van de woningbouwvereniging om te zien welke huurwoningen op dit moment beschikbaar op de site staan en denk: Wanneer zal ik ooit verhuizen?
Ik stuur de zoveelste sollicitatiebrief naar een bedrijf met de vraag of ik bij hun kan komen werken en leren voor de opleiding die ik in september wil beginnen. En denk: Zal het nu dan eindelijk wel lukken?
Ik wil niet alles weten, maar als ik heel eerlijk ben zijn er sommige dingen waarvan ik toch wel zou willen weten of ze ooit gaan gebeuren en hoe.
Drie verschillende onderwerpen. Drie punten waar ik vandaag mee te maken had. Dingen waarvan ik mij afvraag of ik ze ooit zal krijgen, of wanneer het zal gebeuren maar wat ik tot op zekere hoogte niet in de hand heb.
Als ik heel eerlijk ben wil ik het wél weten.
Ik wil wel weten wanneer ik ooit genoeg geld heb om te kunnen verhuizen naar een iets groter huis. Ik wil weten wanneer ik genoeg geld verdien zodat ik het uit kan geven zonder mij zorgen te moeten maken om een onverwachtse rekening. Dan kan ik daar naar toe leven en weet ik: nu nog even opletten, maar over een paar jaar dan kan je gewoon uitgeven wat je hebt en wat je wilt.
Ik wil weten of ik de opleiding waar ik me voor heb aangemeld wel echt kan gaan volgen en een leuke werkplek zal vinden of dat ik altijd zal blijven doen wat ik nu doe. Begrijp me niet verkeerd, ik heb het nu goed naar mijn zin op Port Zélande maar het is niet iets waar ik tot mijn 67e of misschien in mijn geval tot mijn 75e zou willen blijven.
En ik zou toch wel willen weten of ik ooit echt zal trouwen met iemand of dat het altijd zo blijft zoals het nu is. Op dit moment wordt er regelmatig geroepen: ‘Dat komt vanzelf.’ Maar hoe goed bedoelt ook, dat vind ik zo’n dooddoener want hoe weet je dat nou zo zeker?
Het is niet zo dat ik op zoek ben en er heel erg mee bezig ben, maar ik zou het eerlijk gezegd wel willen weten. Als het komt dan is het goed, zo niet, dan vind ik het ook prima. Maar dan kan ik het loslaten. Die onzekerheid dat je het gewoon niet weet, dat vind ik vaak best lastig.
Natuurlijk weet ik dat het gewoon een kwestie is van geduld hebben en vertrouwen op God. Ik kan en wil niet in de toekomst kijken zoals tegenwoordig simpelweg mogelijk is door middel van een telefoongesprek naar een tv-programma. Daarom houd mij vast aan de belofte uit Jeremia 29:11 waarin staat dat God ons geluk voor ogen heeft en ons een hoopvolle toekomst zal geven. En zo zijn er nog meer van die beloftes in de Bijbel. Ik weet dat ik mij geen zorgen hoef te maken over de dag van morgen en wil dat dan ook loslaten.
Maar om dat dan ook echt te doen en echt te vertrouwen dat vind ik vaak toch nog wel lastig.
En hoe zit dat bij jou?
Liefs,
Charlotte
