2004/2005. Ik sta samen met de rest van mijn klas te wachten bij het lokaal waar de volgende les begint. Terwijl de andere klas het lokaal verlaat hoor ik opeens vlakbij me twee meiden van die klas tegen elkaar zeggen: ‘Kijk eens wat een arrogant k*twijf!’ Verbeeld ik me nu? Of hadden ze het echt tegen mij?
’s Avonds op de fiets. Ik ben bezig met mijn bijbaantje, een krantenwijk die gelukkig voor mij niet ’s ochtends vroeg maar eind van de middag tot begin van de avond duurt. Ik fiets door het centrum en ik hoor diezelfde meiden naar mij roepen: ‘k*twijf.’ Ze hebben het dus echt tegen mij denk ik verbaasd.
De periode daarna blijft het zo. Hoelang het heeft geduurd weet ik niet. Ook weet ik tot op de dag van vandaag niet hoe ze heten en waarom ik zo’n k*twijf was volgens hen. Alleen dat de een blond haar had en de andere bruin en ze een klas boven mij zaten.
Misschien denk je nu: ben je dan niet naar een leraar gegaan? Maar dat durfde ik niet. Nu zeiden ze het en liet ik het van me afglijden. Ik weet wel beter! Ik denk ook dat ik bang was dat het juist erger zou worden als ik zelf iets zou zeggen tegen hun of tegen mijn mentrix. Wel kan ik me vaag herinneren dat klasgenoten naar onze mentrix zijn gegaan toen ze het hoorden, die meiden in de klas waar iedereen bij was ernstig werden toegesproken en het als ik het me goed herinner toen is gestopt. Maar hé, we praten over 15 jaar geleden dus precies weet ik het niet meer.
Wel weet ik dat ik geen k*twijf ben en ik lig er ook totaal niet wakker van. Maar ik had toch heel graag willen weten waarom zij dat wel vonden en wat ik hen in hun ogen had misdaan. Dat had vast een hoop irritatie, vragen en verdriet gescheeld.
Liefs,
Charlotte
