Gisteren was ik op kraambezoek bij een vriendin die een week geleden was bevallen van haar 2e zoontje. Een hele schattige mini baby met zwarte haartjes. Omdat de kraamverzorgster gisteren voor het laatst was en om 15:00 weg ging vroeg ze of ik wilde helpen met eten koken.
Terwijl ik daar om 17:00 in de keuken de kip aan het bakken was vroeg ik mezelf af: Doet dit mij nu iets? Vind ik dit confronterend, of heb ik nergens last van?
Ik ben 27, heb een paar vriendinnen met kinderen, een baby op komst maar bij mij zelf ziet het er niet naar uit dat dat binnenkort gaat komen. Heel gek zou het dus niet zijn als ik het confronterend en moeilijk zou vinden.
En terwijl ik daar zo over na stond te denken en goed naar mijn gevoelens probeerde te luisteren kwam ik tot de conclusie dat ik nergens last van had en het totaal niet confronterend vond. Ik moet zeggen dat ik daar toch wel enigszins verbaasd over was. Een aantal jaar geleden had ik er toch wel wat meer moeite mee dan nu.
Waarom dat dan nu anders is? Ik heb geen idee. De 30 komt er over bijna 2 jaar aan dus je zou denken dat ik daar nu juist meer mee bezig ben.
Het is ook niet zo dat ik niks met kinderen heb en dat ik het daarom niet confronterend vind dat een ander het wel heeft en ik niet. Ik vind kinderen fantastisch. Leuk voor een paar uurtjes om op te passen of als ik op bezoek ben bij iemand met kinderen. Maar ik ben ook altijd weer blij als ik weer in mijn eigen huis kom zonder speelgoed en dat ik die verantwoordelijkheid (nog) niet heb. En misschien komt het wel nooit. Daar kom ik vanzelf achter ter zijne tijd. Maar op dit moment geen last van rammelende eierstokken.
Liefs,
Charlotte
